Αν μπορούσα να ξαναγίνω μικρή, θα ήταν για να συνθλίψω τον κόσμο μες την παλάμη μου ως την απόσταξη και της τελευταίας σταγόνας του ιδρώτα από τα σωθικά του. Γιατί ιδρώνουν τα σωθικά του κόσμου. Ανεβαίνουν αναρριχώμενα τις αβύσσους της μνήμης. Τίποτα άλλο, μία προσωπική μόνο μυθολογία, χωρίς το κεφάλι της Μέδουσας. Με πέτρωνε πάντα. Απέφευγα τα πλοκάμια της, τα μάτια της καθώς απορροφούσαν την ομίχλη των δακρύων μου. Διχάλα πάνω στα ερείπια δεν θα ξανακλάψω . Η αιώρηση στην ισορροπία της νύχτας, θα στερέψει τα δάκρυά μου ως την πλήρη αναισθησία. Η νοσταλγία απονεκρώθηκε. Κομμάτια που αναζητώ στα θραύσματα της ευτυχίας, έκρηξη και ξεδίπλωμα μιας παλάμης χρωμάτων, των χρωμάτων της ελληνικής μου παιδικότητας . Τα ξεθάβω παντού, σε κάθε ταξίδι μου. Οι αχτίδες της επιστροφής καυτηρίασαν τις ουλές. Τώρα χορεύω στο φως του απογυμνωμένου μου εγώ. Κατάφερα να αποδράσω βγαίνοντας από τον κόλπο της οδύνης, υγρή και ματωμένη. Ο τοκετός ολοκληρώθηκε. Δεν ψάχνω για ένδυμα…Περιμένω να με εκθέσουν γυμνή στον Κιθαιρώνα της ταυτότητας μου.
Βρυξέλλες, Φλεβάρης 2017