Μοναξιά μου
Μοναδική μου μούσα τις ώρες της σιωπής
Τότε που όλοι φεύγουν και θολώνουν πίσω από τα τζάμια της αναχώρησης
Τότε που μένουν μόνο οι βροχερές σταγόνες δύο νοσταλγικών δακρύων
Τότε δεν έχω τίποτα
Μοναδικός μανδύας η λευκή προσμονή του ίδιου μου του εαυτού
Τον καρτερώ να βγει από τη μήτρα της Ανάστασης
Τον περιμένω τον εαυτό μου, να με συναντήσει ολόγυμνος…
Εκείνοι που αγάπησα μου γύρισαν την πλάτη πρωτού δω τα μάτια τους
Έφυγαν όλοι πριν την Ανατολή
Δεν έμειναν ούτε για τον πρωινό καφέ
Δε χώρεσα σε καμία τους αποσκευή
Βρυξέλλες, 26 Ιούνη 2017