Blog

Que Seurat, Seurat…

Πνιγμένες στο σύννεφο της πόλης…
Εσείς
οι Κλαίρες, οι Ναταλίες, οι Ενριέττες….

Παίζετε μόνο κάθε Κυριακή
Παρτίδα εξοχής
Στις όχθες του Σηκουάνα
Λείπει ο τρελός από την σκακιέρα…
Στήνετε όλα σας τα κομμάτια στο γρασίδι
Οι καπνοδόχοι πιόνια τέρατα
Εσείς αρωματισμένες βασίλισσες
Τον βασιλιά σας αναζητάτε
Τον Κάρολο, τον Λουδοβίκο, τον Ερρίκο
Για μία ερωτική βαρκάδα….
Ματ…

Ποιος σας αγάπησε;
Χάρις και σφραγίς δωρεάς!
Απάντηση δεν βρήκατε
Ποιός έσπασε τις αλυσίδες
Του τυφώνα της έμπνευσης;
Εκείνος εμφύσησε πνοή
Εκείνος φούσκωσε το στήθος σας
με απόσταγμα μεγαλοσύνης
Έρωτα να τον λένε
Ή θάνατο;
Δίδυμο αδερφό του φόβου
Ή Πατέρα της ηδονής;
Σύντροφο του ύψους
Ή Έναυσμα της διόγκωσης των αισθήσεων;
Δεν φυλακίστηκαν τα χέρια σας
Ελεύθερα έμειναν και μετά την αποσύνθεση της σάρκας!
Δεν πολιορκηθηκαν οι ραβδώσεις του προσώπου σας
Τα σταυροδρόμια του μυαλού σας
Αυτά θα παραμείνουν….
Ανοίγοντας τα μελωδικά μονοπάτια
Του λαβύρινθου της ύπαρξής μας
Οι δύο σας Μούσες εκεί θα χορεύουν γυμνές

Η Τρέλα
Αγκαλιά με την Ιδιοφυία
Κι εσείς
Μουσαγέτες Απόλλωνες
Εις αεί

Ο μονόλογος της οικοκυράς

Να μην ξεχάσω..
Τί χρειάζομαι;
Αυγά
Μακαρόνια
Φρούτα
Ψωμί
Κρέας
Απορρυπαντικό για τα πιάτα
Απορρυπαντικό για το πλυντήριο
Χαρτοπετσέτες
Χαρτί υγείας
Τί ευτυχία!
Τί άλλο χρειάζομαι;
Κάτι ξέχασα…
Άνθρωπο…
Σε ποιόν διάδρομο;

Ερωτικός SPARAKTIKOS SPASMOS

Σε μία μη γραμμική γραφή που ουδείς δύναται να αποκρυπτογραφήσει σου έγραψα κάποτε πως…

Σ… ημάδεψες
Π… υροβόλησες
Α… γάπησα
Κ… υριάρχησες…

Ήταν τόσο απλό!
Δεν το διαβάσες ποτέ
Mea culpa!
Χρησιμοποίησα την μη γραμμική γραφή…
Ήταν γιατί φοβήθηκα τον εαυτό μου…

Βρυξέλλες, Οκτώβρης 2016

Γήινο τόξο 1

Γήινο τόξο

Με τόξο αδιαφορίας
χωρίς της ίριδας το φως
Βέλη της ακολασίας
Μας όπλισε ο πλαστουργός

Το Γήινο τόξο ζοφερό
Σαν θηριωδία σκοτεινό
Όπλο των φαύλων αρχηγών
Αδίστακτων εκτελεστών

Το ουράνιο τόξο μακρυνό
Σαν ουτοπία φωτεινό
Όραμα λιγοστών σοφών
Κατάδικων δημιουργών

Γήινο τόξο

Πέσατε απ’τους ουρανούς
Πανδώρα, Αδάμ κι Ευα
Στις γήινες σας τις οδούς
Εσείς θεριέψατε το ψέμα

Με τόξο αλαζονείας
Χωρίς της ίριδας το φως
Βέλη της ακολασίας
Σας καταράστηκε ο Θεός

Γήινο το τόξο, ζοφερό
Σαν θηριωδία σκοτεινό
Όπλο των φαύλων αρχηγών
Αδίστακτων εκτελεστών

Το ουράνιο τόξο μακρυνό
Σαν ουτοπία φωτεινό
Όραμα λιγοστών σοφών
Κατάδικων δημιουργών

Παρά θιν’αλός

Στα θραύσματα της μνήμης
Μικρά, ανέπαφα, ιερά κομμάτια από το χθές

Κάτω από την πρώτη αχτίδα
Μόνο γέφυρες
Στητές κολώνες
Τώρα…
Ως εκεί που σμίγει
Η θάλασσα με τον ουρανό

Χόρτο, 22-8-2016

Πλησίον

Κρυβόμασταν πάντα
Πίσω από τα αόρατα τείχη της εγκατάλειψης
Πίσω από τα κάγκελα της απομόνωσης
Αγνοούσες πως η μοναξιά σου
Ήταν μία απόχρωση
Μία από τις διακυμάνσεις της σιωπής
Και πως κάποτε θα έφτανε ως τα αυτιά σου
Η κραυγή μου…
Εσένα διατάζει:
“Έλα”
Απαγορεύεται η λήθη
Ο πανικός της σιωπής
Προστάζει την υπερμνησία
Ματωμένο το χέρι μου
Γράφει ακατάπαυστα…
Πλησίον μου…
Ελευθερωτή μου…

Καινά δαιμόνια

Να πεθάνεις πρέπει
Έφερες καινά δαιμόνια
Τον όφι της αμφιβολίας
Άνοιξε η άγνωστη δίοδος της γνώσης
Το στόμιο του σπηλαίου
Στον άγνωστο θεό
Θα θυσιαστείς
Ένα μόνο είπες:
“Τίποτα δεν ξέρω”!

Αθήνα, Κεραμεικός, 5ος αιώνας Π. Χ