Blog

Κώδων Ουσιαστικού Κινδύνου

Δεν αναμένω
Να μου φυτέψει
Η πολιτεία
Ρίζες γερές
Για την ευτυχία

Δεν περιμένω
Να μου παραδώσει
Η θρησκεία
Χρυσό κλειδί
Για την αυτογνωσία

Δεν επιμένω
Να μου ξετυλίξει
Η ανθρωπότητα
Μίτο εξόδου
Απ’την φαυλότητα

Δεν αναμένω
Δεν περιμένω
Δεν επιμένω
Κι έτσι ορίζω
Μόνος δεσπότης
Πρώην δεσμώτης
Λίγα τεμάχια
Άθικτα βράχια
Απ’το εγώ μου

Στίγματα

Ειναι και εκείνες οι στιγμές
Που οι λέξεις απομακρύνονται
Δεν φτάνουν στην άκρη της γλώσσας

Αφασία
Αναλγησία
Αμνησία
Στιγμών ανέκδοτων
Αγέννητων
Σποραδικών
Να μην τις λες στιγμές

Στίγματα βάπτισέ τες
Στοιχήματα χαμένα
Που έβαλαν οι αισθήσεις
Με το μυαλό
Μην ψάχνεις τον ηττημένο!

Unhappy end

Αγάπη από ξύλο
Χρώμα λευκό
Φόντο ονείρου
Οθόνη που προβάλλεται διαρκώς
Η ίδια ταινία
Ασπρόμαυρη προσαρμογή
Των μεγάλου μήκους προσδοκιών
Στο τέλος ποτέ δεν ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Μόνος Ορφέας

Ανώφελος ο πόνος
Κάποιο τελευταίο δάκρυ
Ίσως να προκαλούσε γέλωτα
Προς τί η λυρική έκσταση;
Μόνος Ορφέας θα είσαι πάντα!

Ορφέας αποκεφαλισμένος
Κατακρεουργημένος
Άχορδη λύρα η πένα σου
Θα πασχίζει να ενώσει τα σπαράγματα
Αποτυπώνοντας τις λέξεις
Στην παρτιτούρα του φωτός

Η λύρα σου θα ψάλλει εις τους αιώνας
Κι εσύ στο ποτάμι ριγμένος….

Ο τεμπέλης

Με χτύπησαν η Τεμπελιά και η μελαγχολία/
Νειρεύομαι στην κλίνη μου πιστάγκωνα δεμένος/
Λαγός κοιμάμαι στο στιφάδο ξεκοκκαλιασμένος/
Ή όπως ο Δων Κιχώτης στην σκοτεινή μανία/

Της Ιταλίας τους πολέμους εδώ περιφρονώ/
Για τον θρόνο της Βοημίας πλήρως αδιαφορώ/
Μόνο υμνώ την ομορφιά τούτης της αεργίας/
Εκεί σαν θάβεται η ψυχή σ’ώρες μονοτονίας/

Τόσο γλυκιά, ελκυστική μοιάζει η χαρά μου τούτη/
Που νιώθω πως στον ύπνο μου θα’ρθουν όλα τα πλούτη/
Με τούτα την κοιλάρα μου την βλέπω να φουσκώνει

Τόσο μισώ και την δουλειά που με γλαρά ματάκια/
Με το’να χέρι ξέσκεπο, αγαπητέ Αντώνη,/
Βαριέμαι ως και τούτα να σου γράψω τα στιχάκια.

(WAITIN) G (for)GO(DO)T

(Στον Samuel Beckett)

Περιμένω
Εδώ
Με την πλάτη στον τοίχο
Τον νωτιαίο μυελό φλεγόμενο
Την άφιξη του λυτρωτή

Μία θηλειά μου έδεσαν
Πρόκληση
Πρόσκληση εις ματαίωσιν της ύπαρξής μου
“Διχάλα γεννούν οι γυναίκες
Με τα πόδια ανοιχτά πάνω από τάφο!”
Ακούστηκε η φωνή του ποιητή…
Περιμένω αιώνες
Στον ίδιο τοίχο
Την τελική λυτρωτική
Εκπυρσοκρότηση
Ο Άνθρωπος είμαι….

Βοή(θεία)

Κοπάδια οι αστοί
Χείλη πετρωμένα
Χέρια δεμένα
Μάτια κλεισμένα
Ώτα σφραγισμένα

Στάθηκες εκστατικά
Ρακένδυτος
Καλάμι που σαλεύει στον άνεμο
Με πληγωμένες ρίζες
Στερνός προφήτης καινών οραμάτων

Μια φωνή
Μια κραυγή
Μιά βοή ακούστηκε
Αιώνιος αντίλαλος
“Γνώθι σαυτόν”
υπαγόρευσε
Το μέτωπο του Απόλλλωνα

“Μετανοείτε”εκέκραξες…
Ύστερα
η φωνή της αποκάλυψης:
“Τετέλεσται”

Διαλύθηκαν τα κοπάδια των αστών!

Βρυξέλλες, 2-10-2016

Non
Όχι… τίποτα
Μηδέν , εκμηδενίστηκε η ενοχή.
Έγινε τραγούδι και βρυχηθμός.
Μία παρτιτούρα με νότες σαν μία εξίσωση των ξεχασμένων εικόνων…
Αναζητάς τον άγνωστο, το άγνωστο.
Σκουπίζεις Εντίθ.
Αδειάζεις σαρωτικά
Αναναμνήσεις, δάκρυα, ανάσες των εραστών στα χείλη σου
Κουρνιαχτό από θεάματα, από σκηνές
Περιφερόμενα μονοπάτια του κόσμου
Σταυροδρόμια που κονταροχτυπιέται η Αρετή με την Κακία!
Δεν αποστομώθηκες Εντίθ.
Εξεπλάγης μόνο!
Όχι…Τίποτα για τίποτα…
Όχι! Μην μετανιώσεις τίποτα, ποτέ, Εντίθ!
Τραγούδησε πάλι, Εντίθ!
Το τίποτα!
Το πάν…

Ζωντανό μουσείο

Έτσι ήταν πάντα ο τοίχος του μυαλού μας
Ένα ζωντανό, αληθινό μουσείο
Εκεί προστρέχαμε πάντα
Εκεί προσέτρεξες επίμονα
Στο θέατρο σκιών της μνήμης μας
Χαμένες γεωγραφίες που ζητούν τον Οδυσσέα τους….
Φανταστικές…
Έτσι πάντα

Έτσι θα μείνουν τα θραύσματα των αναμνήσεων
“Σκύψε και δες τα”
Σαν ένα διάσημο τρίπτυχο
Πτυχή πρώτη: Πέτρινα σπίτια σκαλισμένα στον κόρφο του Δία
Πτυχή δεύτερη: Γαλάζια καλοκαιρινά νερά
Πτυχή τρίτη: Ξενιτεμένες φιγούρες, τζιβαέρια
Πάντα στη ζώνη του λυκόφωτος η σκέψη μας
Δεν υπάρχουν για μας κομμάτια
Η ζωή μας ένα μουσείο
Εκεί εκτίθενται όλα μας τα έργα
Η ζωή μας ένα ζωντανό μουσείο
Που δεν έπαψε ποτέ να υποδέχεται επισκέπτες….