Blog

Η νύμφη Σύριγξ

Πεδία
Απέραντες εκτάσεις καθάριες
Η χαμένη μας Αρκαδία
Ο Απόλλωνας έκρουσε τη λύρα
Οι Μούσες ακολούθησαν
Την εκθαμβωτική τροχιά των άστρων
Στις εκτάσεις του ονείρου
Αποκάλυψη
Μία νύμφη με λευκό χιτώνα
Ο Πάνας ξωπίσω της
Ξωτικό δύσμορφο
Ζωόμορφη ενσάρκωση
Της λάγνας ηδονής
Έτρεξε
Εκστατικές διαδρομές στα μάτια του
Την έχασε…

Την αγκάλιασες εσύ
Χαμένο μας παιδί
Στην εκθαμβωτική τροχιά
Των παραισθήσεων
Θωπεύει ερωτικά
Το κρύο σου αίμα
Εκστατικές διαδρομές στα μάτια σου
Ως το λήθαργο του Μορφέα
Λάθη μας και λήθη σου
Η μυθολογία σου
Η ερωμένη σου
Η ψυχοπομπός
Η νύμφη Σύριγξ

Ελένη Τρουπή-Βourillon

Βρυξέλλες, 1-10-2016

Αίνιγμα

Είμαι
Εγώ
Η πρωταρχική δύναμη βγαλμένη από το άπειρο
Αυτή που τέμνει και κόβει
Αυτή που μαχαιρώνει
Ο κίνδυνος και η απειλή πριν απ’τη λήθη
Η πηγή που αναζωογονεί
Η κραυγή που δολοφονεί
Έχω την πλήρη εξουσία!
Αυθαίρετη, αγριεύω
Φιμωμένη, ηρεμώ
Ματωμένη, στιγματίζω
Ουδεμία σωτηρία άνευ εμού
Την αθώα αγία
Την ντροπαλή παρθένο
Και την ξετσίπωτη νύμφη

Ποιά είμαι;
Με ονομάζουν γλώσσα
Γλώσσα…
Στις διαταγές σας

Βρυξέλλες, 20 Μάρτη 2017

Πράκτωρ 007

Επτά είν’οι νάνοι
Και οι σοφοί
Οι Σαμουράι
Και οι ουρανοί

Επτά είναι τα αμαρτήματα
Με όλα τα φωνήεντα
Επτά του κόσμου θαύματα
Της ίριδος τα χρώματα

Επτά οι νότες
Και της γάτας οι ψυχές
Επτά οι ημέρες
Και της Ύδρας οι κεφαλές

Επτά είναι τα μυστήρια
Της Θήβας τα προπύργια
Επτά λόφους έχει η Πόλη
Κι αυτοκράτορες η Ρώμη

Επτά ο Σωτήρας μίλησε
Απ’το σταυρό φορές
Η έβδομη:
“Τετέλεσται!”
Τεκμήριο οι Γραφές.

Μοιράσαμε τις στιγμές
Τις κόψαμε στα δύο
Έμεινε μια σταγόνα ιδρώτας
Ένα φιλί
Και μια μακρόσυρτη ανάσα
Μπροστά στο παράθυρο
Σήκωσα το χέρι
Αποχαιρέτησα
Είπα ποτέ πια
Και έκανα πάλι
Το ίδιο λάθος
Την ίδια κίνηση
Φιλί ήταν

Βρυξέλλες, 30-12-2017

Αμνιακό υγρό

Κουλουριαστήκαμε σαν το φίδι
Κάτω από τα ξεθωριασμένα χρώματα
Δε βρήκαμε το θάρρος να βάψουμε με το αίμα μας
Τις σβησμένες αποχρώσεις
Παροπλισμένοι, άναυδοι πίσω από τα τείχη,
Χωρίς αντίσταση στην πολιορκία του εχθρού!
Εν τούτοις μόνο μία σκοτεινή σήραγγα μας χωρίζει από το φως
Ένα κατώφλι που αναμένει να το διαβούμε
Να αφουργκαστούμε την ιστορία των τοίχων του…
Παραμείναμε συσπειρωμένοι στο επίκεντρο του σεισμού των φόβων μας. Δε μετρήσαμε την ένταση
Της δόνησης του μυαλού μας
Ανίκανοι να γεννηθούμε…
Δε γεννήθηκε ακόμη ο μαιευτήρας μας
Ποτέ δε θα βγάλουμε την πρώτη μας κραυγή
Δεν περάσαμε ποτέ τη δίοδο του μητρικού κόλπου
Κολυμπάμε ακόμη στο αμνιακό υγρό, εν δυνάμει…
Στη μήτρα της πρώτης ηδονής, λίγο πριν τη σύλληψη
Έμβρυα αγέννητων ανθρωπίνων μορφών…..
“Μακάριοι οι ανύπαρκτοι !”
Φωνάζουμε..

Βρυξέλλες, 27-9-2016

Θαυμαστικά

Τρέφω μίσος για τις τελείες..Η οριοθέτηση της παύσης αντηχεί ως επιτακτική φωνή λίγο πριν το τελεσίγραφο του θανάτου. “Τώρα θα πεθάνεις, στερημένος, απόμακρος, ναυαγός..στα σίγουρα. Η επόμενη κίνηση σε ωθεί στο χάος της αβύσσου!” Ύστερα μόνο τα ερωτηματικά! Πλήθος! Αυτά η αναπηρία, η ατέλεια, ατέλειωτη ατέλεια, φυγή και δονζουανικη αναζήτηση της επόμενης αυτοκαταστροφικής τελείας. Κάτι από Δον Κιχώτη μπροστά στους ανεμόμυλους είναι τα ερωτηματικά. Αυταπάτη της αναζήτησης, θρήνος για τη χαμένη βεβαιότητα, ανεκπλήρωτη ερωτική συνεύρεση με το άπειρο, στάση πληρωμών της συνείδησης. Αγαπώ μόνο τα θαυμαστικά!!! Αυτά η έκσταση. Αυτά το γαργάλημα των αισθήσεων στη μέση του στέρνου, αυτά η απορρόφηση της ομορφιάς, αυτά η δωρική γραμμή που στους ώμους της στηρίζεται η αχαλίνωτη έμπνευση, αυτά η κραυγή της δημιουργίας! Αυτά όλες οι τελείες και όλα τα ερωτηματικά!!!!

Βρυξέλλες, 22-09-2016

Βροχή

Μετέωρες θείες σταγόνες
Διείσδυσαν στη γη μας
Δίας σε έκσταση ο ουρανός
Με κεραυνούς
Γονιμοποίησε τη Γαία

Απ’τα λυγισμένα κλαδιά
Απ’την ορμή του κεραυνού
Καρπός θ’ ανθίσει
Προσμονής
Επιθυμίας
Έρωτα
Γλυκό φρούτο
Θ’ αγγίξει τ’ ακρόχειλά μας
Όπως η μέλισσα τ’ ακράνθια
Θα καταπιούμε ουράνιο νέκταρ
Θ’ ανοίξει με ορμή η πύλη της λευτεριάς
Καθώς η γη διαστέλλει κάθε πόρο της

Λίγο πριν τον τοκετό
Θα ξυπνήσουν τα όνειρα μας
Θα μυρίζουν υγρό καλοκαιρινό χώμα
Θα ρεύσει αμνιακό υγρό νεογνών προσδοκιών

Βροχή ασυγκράτητη
Σε κάθε αστραπή
Ένα αστείρευτο όνειρο μας θα ξυπνά
Πρωινό όργωμα γαίας ελληνικής
Γαίας της οικουμένης…

Κάτω Αχαΐα, 16 Ιούλη 2017

Θα

Θα σας δω κάποτε όλους
Αγαπημένους προσκυνητές
Πάνω από το χώμα που μας γέννησε
Θα τραγουδάμε της απελευθέρωσης το σκοπό
Χωρίς φόβο
Περήφανοι οι καημοί μας
θα χλιμιντρίζουν
Θα τρέχουν χωρίς γκέμια οι σκέψεις μας
Να χτίσουν το παλάτι της αλήθειας
Να φυτέψουν τον κήπο της αγνότητας
Να θεμελιώσουν το ναό της υπομονής
Κάποτε
Θα γίνουμε εργάτες
Ξωμάχοι στα λευκά χωράφια του δικαίου
Κάποτε θα μας λένε ανθρώπους
Και δεν θα ντρεπόμαστε!

Βρυξέλλες, 5 Μάρτη 2017