Blog

Όραση
Ορατότητα
Όραμα
Οφθαλμέ μου,
Διορατικότητά μου,
Μην οπισθοχωρείτε!
Θα δείτε μία μέρα το δέντρο της ολοκλήρωσης
Ξύλινος κορμός…
Πράσινα φύλλα….
Ένα πλήρες όμικρον
Ο ΩΝ
Θα κατευθύνει την περιδίνηση του Λόγου σας
Στρόβιλος και ευθεία
Αυτός θα διανοίγει τη σάρκα σας
Χωρίς πληγές.

Βρυξέλλες Οκτώβρης 2016

Αναγνώστης: πώς ξυπνάς τα πρωινά;
Ποιητής: Με την καρδιά ελαφρύτερη, η νύχτα ράβει τα φτερά της.
Αναγνώστης: Τι σκέφτεσαι σαν γράφεις;
Ποιητής: Διαλύω τη σκέψη. Γεμίζω με λέξεις τα κενά της τρέλας.
Αναγνώστης: Τι νιώθεις σαν αδειάζεις στίχους στο χαρτί;
Ποιητής: Είμαι εγώ και αχτίδες από σένα μαζί…
Αναγνώστης: Δακρύζεις;
Ποιητής: Αλλοτε οι λέξεις θολώνουν πίσω από το πέπλο των ματιών μου κι’ άλλοτε φωτίζονται στη γωνιά των χειλιών μου
Αναγνώστης: Νιώθεις σαν δάσκαλος;
Ποιητής: Ποιος με ακούει;
Αναγνώστης: Είσαι προφήτης;
Ποιητής: Ποιος με πιστεύει;
Αναγνώστης: Φοβάσαι το θάνατο;
Ποιητής: Ναι, χωρίς λέξεις!

Βρυξέλλες, 8 Μάη 2017

Ρωγμή

Δεν καταφέραμε να επιδοθούμε
Σε γεφύρωση των αντιθέσεων
Έστω σε κάποια διαλεκτική συρραφή
Αφήσαμε το χρόνο να γλιστρήσει
Στα δύσκαμπτα δάκτυλά μας

Αδυσώπητη η κλεψύδρα
Με κάθε σταγόνα ύδατος
Διέγραψε τον ορίζοντα των παύσεων
Διάνοιξε την άβυσσο των απομονώσεων
Διατράνωσε τη χελώνα των εντάσεων

Κανείς μας δεν άρθρωσε λόγο
Βάθυνε η σιωπή
Γιγαντώθηκε το χάσμα
Το αμείλικτο πόδι του Σκίρωνα
Μας έσπρωξε εκδικητικά στο βυθό

Το θαλάσσιο τέρας μας καταβρόχθισε ατόφιους

Αύτανδρο το σκάφος μας ναυάγησε
Στη ρωγμή της αλαζονείας.

Ελένη Τρουπή-Βourillon

Βρυξέλλες, 8-10-2016

Lohengrin

Το υπόγειο σπήλαιο
Αναμένει
Τις υγρές σου αποδράσεις
στα εκστατικά ύδατα της λίμνης
Πρίγκιπας εσύ
Αλλόφρων, σκοτεινός…
Ιππότης εκείνος,
Ο ήρωάς σου
Σκηνοθέτης του επικού οράματος

Δεν επιθυμείς την τελευταία αποκάλυψη
Αρνείσαι το έγκαυμα της περιέργειας
Σώζεις
Όπως ο έρως την ψυχή
Όπως η ψυχή τον έρωτα
Σε έχασε για πάντα
Πλανημένη
Απ’τη φωνή της ύβρεως

Κύκνος το εξαϋλωμένο σου πνεύμα
Άρρεν και θήλυ
Ήλιος και σελήνη
Κύκνος που σύρει
Το σκάφος της Σωτηρίας μας
Ανύπαρκτη η δικαιοσύνη
Παροπλισμένη η αρετή
“Να ένας άλλος μύθος” είπες

Αφήγημα του
Πώς η κακία γιγαντώνεται
Αφήγημα του
Πώς η πίστη δολοφονείται
“Μην με πεις ρομαντικό!”
Κραύγασες
Τέλος της λυρικής ανάτασης!
Ο τενόρος εξαφανίστηκε!

Ελένη Τρουπή-Bourillon
Bruxelles, Σεπτέμβρης 2016

Ξενιτιά και πατρίδα

Ξενιτιά η πληγή της απόρριψης
Ξενιτιά η εντολή της αναχώρησης
Ξενιτιά το ψέμα των αγαπημένων
Ξενιτιά η αδιαφορία των μυημένων
Ξενιτιά η κατάρριψη των μύθων
Ξενιτιά η μαχαιριά των ισχυρών

Πατρίδα η διάφανη Ανατολή
Πατρίδα το πρώτο φιλί
Πατρίδα το οξυγόνο της σιωπής
Πατρίδα η έκσταση της φυγής
Πατρίδα η ελευθερία της ψυχής
Πατρίδα το σώμα του έρωτα

Ξενιτιά εκεί που σε απωθούν
Πατρίδα εκεί που σε κρατούν
Ξενιτιά όλα όσα σε σταυρώνουν
Πατρίδα όλα όσα σε λυτρώνουν

Ένα παιχνίδι της καρδιάς
Ορισμός πατρίδας, ξενιτιάς

ΗB 1-8-2017

Αδιάφορος χορός

Ξετυλίγω
Με μαύρα γράμματα σε λευκό χαρτί
Τους μαιάνδρους του μυαλού μου.
Αντιστέκομαι στην ακινησία του θανάτου.
Μαίανδροι.
Πότε ευθείες.
Για να’χει το χέρι με κάτι να παλέψει
Για να’χει το κορμί με κάτι να χορέψει
Αδιάφορος χορός…
Κανείς δεν κρατά μαντήλι…
Στο τελευταίο τσαλιμάκι θα βάλω την πένα στη θήκη της
Όπως ο βιολιστής το δοξάρι
Θα έχω ζήσει ζωή ολάκερη
Μαίανδροι συνεχόμενοι εις αεί…

HB, 6-8-2017

Σιωπή

Ακούω τα λόγια να θροίζουν μέσα στα φύλλα της Ανατολής
Καθώς ο εμπρηστής ήλιος καυτηριάζει με τριγμούς τις πληγές της νύχτας
Καθώς μία παλιά βροχή συνθλίβεται πριν εκραγεί το σύννεφο.
Εκλιπαρώ για σιωπή
Πως να αγαπηθούμε στην κλαγγή;
Ποιά λόγια να ξεστομίσουμε που να μην έχουν ξεθωριασμένο χρώμα ;
Ποιά “σ’αγαπώ” να ψιθυρίσουμε που να μην αντηχούν στον απόηχο του κενού μας;
Νικητές ηττημένοι
Δε θα φιλήθουμε ποτέ για να μην παραδεχτούμε πως αγαπηθήκαμε…
Χείλη σε παγωμένα χείλη
Χειραψίες με αναθυμιάσεις στερεμένου ιδρώτα
Φλεγόμενοι ώμοι μάρτυρες της οπισθοχώρησης
Θα χάσουμε φιλιά για λόγια.

 

Κάτω Αχαΐα, 24 Φλέβαρη 2017

Στροφή
Αντίστροφη
Στροβιλίζει ανάστροφα
Την αποστροφή μου

Αποστρέφομαι
Της αντανάκλασης τη διαστρέβλωση
Του καθρέφτη την αντιστροφή
Αναζητώ τη γνήσια εικόνα
Την εκτυφλωτική
Τη φόνισσα των στρεβλώσεων
Διαστροφή θεωρείται…

Μα εγώ μοιραία
Ως άλλη Γαία
Επιστρέφω διαρκώς
Στην αλήθεια
Περιστρέφομαι γύρω από τον Ήλιο..
Αυτοκαταστροφικά…
Ποιητική στροφή και αντιστροφή

 

HB
9-8-2017

Ύδρα

Πριν απ’ το πρώτο μετέωρο φως
Πριν απ’ την τελευταία μάχη
Μέσα απ’ τον Τυφώνα της αναπνοής
Λίγο πριν εξοριστεί το σκοτάδι
Η Ύδρα του Λόγου
τυλίγει στα πλοκάμια της
Την καρδιά του ποιητή

Εκεί στο κενό της ηδονής
Εκεί στον σπινθήρα της αβύσσου
Εκεί στη χαραμάδα του τίποτα
Το τέρας της έκστασης
Γονιμοποιεί τον πρώτο φθόγγο
Και την τελευταία κραυγή

Σταγόνα σταγόνα ρέουν οι συλλαβές
Στα δάχτυλα του ποιητή
Η πένα του βυθίζεται
στο αίμα του ερπετού
Κάθε κεφάλι και προσταγή
Κάθε προσταγή και νεογέννητη λέξη

Απ’του βέλους τον ορό
Απ’της Υδρας το λαιμό
Απ’του μέλους το ρυθμό
Τρέφεται ο ληστής χρόνος
Κάθε ποίημα κι ένας άθλος
Και ο ποιητής
Ηρακλής μονάχος

Ελλάδα,  24 Ιούλη 2017

 

Όταν σιωπούν οι λέξεις
Χάνουν τ’ άστρα τη λάμψη τους
Είναι ώρα
Να ψυθιρίσεις
Να ψελλίσεις
Τους νόμους του κορμιού
Τους κανόνες της σάρκας

Ο ξέφρενος Ρυθμός
Μιας πνιγμένης μουσικής
Χορεύει
Πάνω στα δάχτυλα

Τα κύμβαλα της σιωπής
Ενορχηστρώνουν
Την κωφή συμφωνία
Της μέρας που ανατέλλει

Τότε
Το χάραμα λέει:
“Σ’αγαπώ”
Και το δείλι απαντά:
“Θα σε αγαπώ”

Ελένη Καλλίστου
7 septembre 2017