Ιθάκη
Πάντα ήμουν αφελής.
Πίστευα έτσι κάπως ότι τα τέρατα,
τα ξωτικά, οι λύκοι, οι ανθρωποφάγοι ήταν ψεύτικα αποκυήματα της φαντασίας του μυθοπλάστη.
Βγαλμένα και ζωντανεμένα από το βυθό που είχαν κάποτε πνίγει. Τότε που τα ταξίδια γινόντουσαν με τα πόδια. Τότε που οι ώρες μετριόντουσαν με τον ιδρώτα να καίει το σώμα, με τις ανατολές και τα σουρουπώματα. Τότε που τα καράβια είχαν μόνο πανιά και η επιστροφή, ο νόστος κρατούσε όσο η βαθειά ανάσα δέκα ολόκληρων χρόνων.
Γελάστηκα. Τα τέρατα, τα ξωτικά, οι λύκοι, οι ανθρωποφάγοι, καθυστερούν ακόμη την άφιξη στο λιμάνι της Ιθάκης. Πάντα δείχνουν τα νύχια τους, απλώνουν τα γλυώδη πλοκάμια τους και φυλακίζουν, συνθλίβουν, σκοτώνουν.
Καμμία Ιθάκη δεν φαίνεται από αγνάντιο. Ολόκληρη τη ζήση δερνόμαστε στα κύματα.
Ποτέ δεν την φτάνουμε.
Φυλακισμένοι είμαστε στις προσδοκίες μας.
Η Ιθάκη συνεχώς μετακινείται.
Περιφερόμενη ανάμεσα στα ανθρωπόμορφα τέρατα
Η σκιά της μας στοιχειώνει
Μόλις πατήσουμε το πόδι μας στο χώμα της γινεται βούρκος που μας καταπίνει.
Τα όνειρα μας πνίγουν..
Η Ιθάκη μας σπρώχνει πάλι στη θάλασσα!
Βρυξέλλες, 9 Μαρτίου 2017