Πλησίον
Κρυβόμασταν πάντα
Πίσω από τα αόρατα τείχη της εγκατάλειψης
Πίσω από τα κάγκελα της απομόνωσης
Αγνοούσες πως η μοναξιά σου
Ήταν μία απόχρωση
Μία από τις διακυμάνσεις της σιωπής
Και πως κάποτε θα έφτανε ως τα αυτιά σου
Η κραυγή μου…
Εσένα διατάζει:
“Έλα”
Απαγορεύεται η λήθη
Ο πανικός της σιωπής
Προστάζει την υπερμνησία
Ματωμένο το χέρι μου
Γράφει ακατάπαυστα…
Πλησίον μου…
Ελευθερωτή μου…