Κενό το χρώμα του κενού
Αδειάζει τα μάτια μου
Γριπιασμένα οράματα
Ξεψύχησαν μπροστά στην πόρτα
Με κρύα πλάτη
προτού φτυαρίσουμε το χιόνι
Πυώδης η σκέψη
οι αποχρώσεις αφόρμισαν
Ξέβαψε το χρώμα των ματιών μας
Πλύθηκε στη στροφή της χαραμάδας
Λίγο πριν γλυστρίσει το σύννεφο
Και θολώσει πάλι το στέρνο μας
Βάλαμε δυσλεκτικά χαλίκια στο στόμα μας
Για να προφέρουμε το “Ρω” του έρωτα…
Περπάτησαμε ξυπόλητοι στην άμμο
Είπαμε “έρωτα, έρωτα, έρωτα, έρωτ….”
Ως το τελευταίο κύμα
Ύστερα τραυλίσαμε…
Δε μάθαμε το ρόλο μας
Πήρε η νυχτα όλα τα Ρω…
Βρυξέλλες, 15-1-2018
