Author: Eleni Kallistou

Μοναξιά μου
Μοναδική μου μούσα τις ώρες της σιωπής
Τότε που όλοι φεύγουν και θολώνουν πίσω από τα τζάμια της αναχώρησης
Τότε που μένουν μόνο οι βροχερές σταγόνες δύο νοσταλγικών δακρύων
Τότε δεν έχω τίποτα
Μοναδικός μανδύας η λευκή προσμονή του ίδιου μου του εαυτού
Τον καρτερώ να βγει από τη μήτρα της Ανάστασης
Τον περιμένω τον εαυτό μου, να με συναντήσει ολόγυμνος…
Εκείνοι που αγάπησα μου γύρισαν την πλάτη πρωτού δω τα μάτια τους
Έφυγαν όλοι πριν την Ανατολή
Δεν έμειναν ούτε για τον πρωινό καφέ
Δε χώρεσα σε καμία τους αποσκευή

Βρυξέλλες, 26 Ιούνη 2017

Επ’ αυτοφόρω

Μας παρακολουθούσαν
Ώσπου να στεγνώσουν τα δάκρυά μας
Ώσπου να μην ακούγεται το θρόισμα της σιωπής μας
Ώσπου να πλαγιάσει πάλι η νύχτα

Μας είχαν στο στόχαστρο
Ώσπου να επουλωθεί και η τελευταία μας πληγή
Ώσπου να πεταρίσουν στον ίδιο ρυθμό τα βλέφαρά μας
Ώσπου να ανοίξουμε στους ανέμους το στέρνο μας

Ύστερα μας συνέλαβαν επ’ αυτοφόρω
“Τι κάναμε;” Ρωτήσαμε
“Αγαπηθήκατε! ” Μας απάντησαν
“Πάτερ άφες αυτοίς…” Ψελλίσαμε

Και μείναμε δύο σταυρωμένοι αγαπημένοι….
Εμείς που ξέραμε τι κάναμε!

Κάτω Αχαΐα, 10 Ιούλη 2017

Κάθε φορά

Κάθε φορά που με κοιτάς
Τα χρώματα ανασταίνεις
Στο βλέμμα σου τ’αγέρωχο
Με φως συ με χορταίνεις

Κάθε φορά που μου μιλάς
Τον ήλιο κατεβάζεις
Στο στόμα σου τ’αδέσμευτο
Με λέξεις μ’ αγκαλιάζεις

Κάθε φορά που χαιρετάς
Και σε ξεπροβοδίζω
Την πορτα κλείνω πίσω σου
και το κακό ξορκίζω

Κι αφού διόλου δεν μπορώ
Τον κόσμο πια ν’αλλάξω
Φταίχτης ο κόσμος
Φταίχτρα εγώ
Αντί να σε τρομάξω
Μία μονάχα προσευχή
Βγαίνει από την ψυχή μου
Στην πόρτα πάλι να σε δω

Ορθό, παιδί μου!

11 Ιούνη 2017

Τι είναι αγάπη;

Η απόσταση από τον εαυτό μας
Η βαθιά βουτιά στον εαυτό μας και η έξοδος πριν τον πνιγμό
Η απόσταση από τον άλλο
Η βαθιά βουτιά στον άλλο και η έξοδος πριν την αμοιβαία ασφιξία
Η αποδοχή του εαυτού μας ως ολόκληρη, αυτόνομη, μοναδική και διαφορετική προσωπικότητα
Η αποδοχή του άλλου ως ολόκληρη, αυτόνομη, μοναδική και διαφορετική προσωπικότητα
Η χαρά της συμφωνίας
Η ακόμη μεγαλύτερη χαρά της διαφωνίας
Η απαίτηση της ελευθερίας μας στο δρόμο των συνειδητών επιλογών μας
Η αποδοχή της ελευθερίας του άλλου στο δρόμο των συνείδητών επιλογών του
Το δώσε πριν το πάρε
Και κυρίως το δώσε χωρίς το πάρε
Τελος…παραφράζοντας τον Πλάτωνα (“φτερωτό πράγμα ο ποιητής”), θα έλεγα
“Φτερωτό πράγμα η αγάπη”

HB 2-8-2017

Εκεί κι εδώ

Μαχαίρι δικοπο, ανυπότακτο
Ο χώρος
Που το κρατά γερά στο μπράτσο του
Ο χρόνος

Η μία του κόψη
Εκεί
Στάζει αλμύρα
Πρωινή δροσιά
Αίμα από λιόγερμα
Η τελευταία σταγόνα
Πάντα ζεστό θυμαρίσιο μέλι

Η άλλη του κόψη
Εδώ
Στάζει ομίχλη
Νοσταλγία λυκόφωτος
Ξεχασμένα υγρά ρούχα
Η τελευταία σταγόνα
Πάντα ζεστό βραδυνό δάκρυ

Δυο χείλια μέλι
ζητούν να το πιουν
Πρίν στεγνώσει
Να γλείψουν το μαχαίρι

Εκεί κι Εδώ
Ο έρωτας της σιωπής

Ζήσαμε μόνοι

Στα σπλάχνα μας
Δύο κόψεις

HB
Ελένη Καλλίστου

Βρυξέλλες, 31 Αυγούστου 2017

Ηλικία

Γράφεις για τον πόνο που σέρνει ξωπίσω της κάθε ρυτίδα, κάθε ανάσα του λεπτοδείκτη, καθώς κονταροχτυπιέται η ζωή με το θάνατο στ’ αλώνια της ηδονικής υπέρβασης.
Ήρθες! Επιτέλους! Πέρυσι τέτοια εποχή άφησες το στερνοπούλι βυζανιάρικο, στην κούνια. Τεσσάρων μηνών θα ήταν. Τώρα περπατάει.
Έτσι καταλαβαίνεις το πόσο τα κύτταρα σου έχουν παλέψει εκατομμύρια φορές σ’αυτο το διάστημα για να μην πεθάνουν…Πέθαναν όμως εκείνα που άφησες στο πλατύσκαλο, όταν τους φίλησες όλους, πριν φύγεις. Πριν ένα χρόνο. Νέα κύτταρα τα έσπρωξαν στον Καιάδα της αναπηρίας.
Δεν υπάρχουν πατερίτσες για το χρόνο…καμία αναπηρία. Εκείνος περπατά όπως θέλει. Με εγωιστικά ισοπεδωτική φιλαρέσκεια, με σίγουρο βήμα από ατσάλινη θέληση. Κάποτε, όταν τυχαία ακούει τη μουσική της καρδιάς, χορεύει κιόλας,
Η μικρή βάζει, απο τούτο το χειμώνα , κάθε μήνα σερβιέτες τα σκέλια της. Ο μεγαλύτερος από τ’ αγόρια , φίλησε κοριτσίστικα χείλη φέτος για πρώτη φορά…Τον Άτιμο! Πότε κιόλας; Ποια; ποια; ρωτάς…Δεν σου αποκαλύπτει κανένα παιδί την ταυτότητα της…χάσμα χωρίζει εφηβεία και ωριμότητα…ενα χάσμα, ένα αδυσώπητα υπέροχο χάσμα: το μυστικό!
Θα το θυμάται για πάντα…σκέφτηκες. Όπως κι εσύ αυτή την ίδια στιγμή του πρώτου φιλιού…Πριν πόσα χρονια; Ήταν νύχτα γιορτής. Το δικό σου μυστικό έχει φυλακίσει την αλμύρα των χειλιών του στ’αμπάρια της καρδιάς. Το στόμα , τα χέρια, τα λόγια…Το πρόσωπο; Ναι…Καλοκαίρι ήταν και τότε!
“Γεράσαμε !!!”…Ακούς κάποιους να λένε στο τέλος του δείπνου…κουνάς το κεφάλι αναζητώντας απεγνωσμένα επιβεβαίωση για το αντίθετο, ανάμεσα στο μειδίαμα και το δάκρυ…στον χείμαρρο της άκρης των ματιών, εκεί που θα’θελες να σταθεί κάποιο στόμα για να ξεδιψάσει. Αυτό το φιλί έχει απομείνει ανεκπλήρωτο. Ερωτική φαντασίωση. Χαμογελάς…
..”Εεε όχι και γεράσαμε! Δεν κλειδώσαμε ακόμη όλα τα όνειρα μας! ” Αυτό δεν το είπες. Το κρατάς μέσα σου στο ίδιο αμπάρι με την αλμύρα του πρώτου φιλιού, όπως η γη πίνει τη βροχή, οπως η μήτρα φυλακίζει το σπέρμα. Αναμένεις τον ερχομό μιας άλλης ηλικίας, στην ώρα της, της ηλικίας του φιλιού στις άκρες των ματιών. Ωραίος καρπός ώριμου καιρού!

Ελένη Καλλίστου

Κάτω Αχαΐα 28 Ιούλη 2017

Μακάριοι οι πτωχοί
Τω πνεύματι
Τω σώματι
Τω ερεθίσματι
Τω βλέμματι
Τω διλήμματι
Τω οράματι

Δε θα σκεφτούν ποτέ να αυτοκτονήσουν

HB

2-9-2017

ΑΔΥΝΑΤΟΝ

Μια λέξη
Που σημαίνει
Όλες τις λέξεις
Σιωπή

Ένα βήμα
Που σημαίνει
Όλα τα βήματα
Σημειωτόν

Μία μουσική
Που σημαίνει
Όλες τις μουσικές
Ησυχία

Ένα χρώμα
Που σημαίνει
Όλα τα χρώματα
Λευκό

Μία ταχύτητα
Που σημαίνει
Όλες τις ταχύτητες
Νεκρά

Μια αίσθηση
Που σημαίνει
Όλες τις αισθήσεις
Κενό

Ακροβατώ σημειωτόν στο λευκό κενό της σιωπής με τη νεκρά ταχύτητα της ησυχίας
Αδύνατον να αρέσω…

HB

Ελένη Καλλίστου

Bruxelles

4-9-2017