Δεν ξημέρωσε ακόμη
Περιμένουμε εκστατικά
Ένα φως τρεμοπαίζει
Φοβάται να μας πει την αλήθεια
Κλείνει τα βλέφαρά της νύχτας
Στα τάρταρα της σιωπής
Οι λέξεις δεν φέρουν όνομα
Μόνο τιμή
Πότε θα μου την πεις;
Την τιμή της αλήθειας, εννοώ…
Παζάρια
Παζάρια
Μαϊμού στο παζάρι
Ο γύφτος μοστράρει
Μ’ ανέμελο μάτι
Στου κόσμου το χάρτη
Μικροί και μεγάλοι
Δοτοί παπαγάλοι
Το γύφτο αγκαλιάζουν
Χορεύουν, γιορτάζουν
Περάστε
Θαυμάστε
Αγοράστε
Υπογράψτε
Δωρίστε
Παιδιά σας
Θηλειά στα ονειρά σας
Τα τέλη
Δικά σας…
Μαϊμούδες στα ζάρια
Στης γης τα παζάρια
Μ’ αφέντη ορισμένο
Το γύφτο, τον ξένο
HB
ΕΛΈΝΗ ΚΑΛΛΊΣΤΟΥ
14-9-2017
BRUXELLES
ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ
ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ
Μιλήστε εσείς
Οι ανυπότακτοι του πάθους
Οι τοίχοι δεν φιθυρίζουν
κανένα γνωστό όνομα
Νύχτες πάνω σε νύχτες
Με την υγρασία της Ανατολής
Εδώ τριγμοί από το χτες
Στοιχειώνουν τις οπτασίες της σιωπής
Μην πείτε ακόμη ” Χρειάζομαι”
Η χρεία ανημπόρια λογίζεται
“Θέλω” να λέτε
Ο πόθος ανυποταγή ορίζεται
Στα ώτα των φιμωμένων
Να αντηχεί το ιλαρό φως των λέξεων …
Βρυξέλλες, 25-9-2017
Ελένη Καλλίστου
Να φεύγουμε
Να φεύγουμε
Με τη σκόνη του χαλασμού
Με τη θέρμη του βότσαλου
Με τον ιδρώτα της διαδρομής
Να φεύγουμε
Με πρόσωπο ξερό απ’το φως
Με χέρια ροζιασμένα απ’ την πάλη
Με σάρκα γρατζουνισμένη απ’ τις λαβές
Να φεύγουμε
Μυρίζοντας φύκια και στεγνωμένο σάλιο
Χαράζοντας στις φτέρνες μας το φλοιό του χρόνου
Κλείνοντας την τελευταία σελίδα κάποιου μισοδιαβασμένου βιβλίου
Να φεύγουμε
Με αυτιά ζαλισμένα απ’το παράπονο των τζιτζικιών
Με χέρια ανοιχτά στην ορμή του κύματος
Με μελωδίες να λικνίζουν τη λεκάνη μας
Καθως το σκάφος μεσοπέλαγα ο βοριάς
Να φεύγουμε
Με στεγνά δάκρυα
Με δάκρυα χωρίς
Πάντα να φεύγουμε
HB
Ελένη Καλλίστου
Βρυξέλλες, 3-9-2017
Φαίδρα
Φαίδρα
Έφυγε
Σου γύρισε την πλάτη
Ο γιος της Αμαζόνας
Καβάλα στο άτι του
Με το μάτι του τ’αδάμαστο
Καλπάζοντας
Σε άφησε
Έμεινες στο λόφο
Να τρυπάς
Με τη βελόνα του πόθου
Φύλλα μυρτιάς
Τιμωρείται έτσι η Αφροδίτη;
Στα πράσινα φύλλα της καρδιάς σου
Οι λέξεις
Που ποτέ δεν είπες
Έκαναν ρωγμές
Μπαίνει αγέρας από παντού
Κατεβαίνει στις στροφές του λαβύρινθου
Ο Μινώταυρος σε περιμένει
Ακόμα ζει….
Κορμί ανθρώπου
Για να μερεύεις
Κεφάλι Ταύρου
Για ν’αγριεύεις
Και του ποιητή την πένα να θεριεύεις…
Φαίδρα
Του έρωτα κυρά
Του πόθου εσύ Μυρτιά αθάνατη!
Ελένη Καλλίστου
Βρυξέλλες
27 Σεπτέμβρη 2017
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
Σημάδι ο χρόνος
Κύκλοι πάνω σε κύκλους
Ο κόκκος της άμμου
Δε σπάει άλλο
Ο αέρας νανουρίζει
Το λίκνο της υγρασίας
Σταγόνες στους τοίχους
Θραύσματα καθρέφτη
Ένα φεγγάρι λευκή τρύπα
Στο βυθό του μαύρου
Ζωή δίχρωμη
Αλλού
Ελένη Καλλίστου
Βρυξέλλες, 3 Οκτώβρη 2017
Αποσιωποιητικά
Αποσιωποιητικά
Όταν θα’ χει στρέψει ο ήλιος
τη ραχοκοκκαλιά του
στην ίριδα της σελήνης
Όταν θα’ χει χύσει η γη
τα δάκρυά της
στη λίμνη της αιδούς
Όταν θα’χει ακουμπήσει ο Έρωτας
Τα βλέφαρά του
στις πλεξούδες της Ψυχής
Όταν θα’χουν φουσκώσει οι ανάσες
Την αναχώρηση τους
στο νερό το βάλτου
Όταν θα’χουν ανοίξει οι κάμπιες
Τα φτερά τους
στη δίνη της αύρας
Όταν θα’ χει στεγνώσει η Άνοιξη
Τη γύρη της
Στα υπόγεια των μίσχων
Τότε…
Τότε
Θα’ χει έρθει η συντέλεια
του ορατού κόσμου μας
Τότε
Θα’ ναι η ώρα
Του “Σ’αγαπώ”
Χωρίς ερωτηματικά
Χωρίς θαυμαστικά
Χωρίς τελείες
Με αποσιωποιητικά
Όταν…
Τότε μόνο
“Σ’αγαπώ….”
Ελένη Καλλίστου
Βρυξέλλες 9-10-2017
Εδώ ήμουν
Εδώ ήμουν ΠΆΝΤΑ!
Ναι Πάντα!
Άκουγα τη φωνή μου να τρεμοπαίζει μέσα στα φύλλα και δε φοβόμουν τον αντίλαλο της σιωπής
Ως τον τελευταίο τριγμό της πόρτας που διογκώνει η αποκάλυψη της αλήθειας
Δεν ήθελα τίποτα. Ακόμη ένα κομμάτι ησυχίας μόνο…
Αθόρυβο
Να ακροβατεί και να πατάει στα νύχια για να μην ξυπνήσει την επιθυμία.
Την ύπνωση ζητούσα της Ανατολής της σάρκας
Μπορούσα να ανταγωνιστώ;
Εξαντλημένη έπεσα στην παλαίστρα με τη γροθιά ακόμη σφιγμένη
Κανείς δε με σήκωσε.
Είχα κοκκινισμένα μπράτσα και έμεινα εκεί αναίσθητη
Σχεδόν αιμόφυρτη ως το τέλος της αναμέτρησης
Μην μου κακιώνετε, δεν έχω συμμάχους
Μόνο που και που το μιδείαμα των θεατών!
Το κράτησα σφιχτά πίσω από τα πρόσωπα που μόλις ξεχώρισα στις γροίλιες
Δεν τόλμησα να πω “Σ’αγαπώ” γιατί πορφυρά ρούχα φορούσαν όλοι….
Ακόμη και εκείνος που μου είπε τότε πως ο αέρας μύριζε ψέμα χωρίς εμένα…
Δε γνώρισα την αλήθεια και αθώα φεύγω, χωρίς να ξέρω την ουσία του εαυτού μου! Πυρπολημένη από της αιδούς τη σιωπή
Ήθελα να τρέξω ως τα χέρια του γιου της Αφροδίτης
Και με ιαχή πολέμου να βγάλω τα σπλάχνα μου μαζί με τη χολή μου …
Τελικά δε θα πω ποτέ την τελευταία λεξη….
ΔΟΞΆΣΑΤΕ
ΔΟΞΆΣΑΤΕ
Άδειοι δρόμοι,
Φιμώσαμε τα “Σ’αγαπώ”
Με κλειστά μάτια
Κάτω απ’τα σκεπάσματα
Τις κρύες νύχτες
Ένας ένας και δύο μαζί
Όλοι ένας
Έτσι πλαγιάσαμε
Σε λευκά σεντόνια
Με μαύρους κύκλους κάτω απ’τα μάτια
Το χάραμα
Δίψα στα χείλη
Στεγνό στομάχι
Και οι τριγμοί στο πάτωμα
Μας ξύπνησε το χέρι των φόβων μας
Φως ο ανεκπλήρωτος έρωτας
Πάντα ο ίδιος
και ο τελευταίος σπασμός
Φως ο Έρωτας
Στη χαραμαδα του μυαλού
Και ο τελευταίος σπασμός
Πάντα ο ίδιος
Η φάτνη άδεια
Και φέτος
Ένα φιλί
Περιμένει…
Από χείλη ανθρώπινα
Δοξάσατε!
Στάζουν οι τοίχοι υγρασία
Στάζουν οι τοίχοι υγρασία
Μία αράχνη επιμένει
Δεν την έδιωξε η χθεσινή σκούπα
Η αισιοδοξία του πρωινού καφέ μπροστά στη φάτνη
Με ίχνος σκόνης κουραμπιέ στο πάτωμα
Και το μέλι να κολλάει στα δάχτυλα
Και φέτος κανείς
Στα υγρά υπόγεια
Στις τυφλές τρώγλες
Στα φαρμακωμένα νοσοκομεία
Στις αυλές του πολέμου
Στα πλημμυρησμένα στενά
Μόνο για μας θα γεννιέται κάθε φορά ο Σωτήρ
26-12-2017