Author: Eleni Kallistou

Αποκλειστικά τα χέρια
Που μου πήραν αποκλειστικά
Αποκλειστικά τα χέρια
Που μου έδωσαν αποκλειστικά

Αποκλειστικά τα λόγια
Όλα για μένα
Όλα πληγωμένα
Στη δημοπρασία της καρδιάς μου
Στο σφυρί των ματιών μου
Δεν έμεινε τίποτα

Αποκλειστικά
Αγάπη αποκλειστική
Σε αποκλειστικά σεντόνια
Αποκλειστικά μηνύματα
Σε βράδυα αποκλειστικά
Με κλειστά παράθυρα
Αποκλεισμένη
Για σένα αποκλειστικά

Εγώ αποκλειστικά

Εσύ αλλού
Δε θα νιώσεις ποτέ

Πώς είναι να βγαίνει τ’ όνομά σου
Αποκλειστικά απ’ τα χείλη μου…

 

 

Βρυξέλλες,  18-1-2018

Θέλω… μου είπες να σε δω
Κι εγώ να σου μιλήσω θέλω

Θέλω
Να σ’αγγίξω
Κι εγώ
Να σ’αγγίξω
Θέλω

Φωνή ψυχής
Απο ψυχής
Χεριών γραμμές
Ποδιών ρωγμές
Στο ίδιο μονοπάτι

Μείνε
Μη φύγεις απόψε
Κάνει κρύο

Άφησε την παλάμη σου στο χέρι μου…
Θέλω ν’ αγγίξω τις γραμμές του χεριού σου
Για να πεθάνω με όλα τα μονοπάτια της γης
Χαραγμένα
Στις άκρες των δακτύλων μου
Θα έχω κάνει το γύρο του κόσμου
Στην παλάμη σου…

Κενό το χρώμα του κενού

Αδειάζει τα μάτια μου

Γριπιασμένα  οράματα
Ξεψύχησαν μπροστά στην πόρτα
Με κρύα πλάτη
προτού φτυαρίσουμε το χιόνι

Πυώδης η σκέψη
οι αποχρώσεις αφόρμισαν

Ξέβαψε το χρώμα των ματιών μας
Πλύθηκε  στη στροφή της χαραμάδας
Λίγο πριν γλυστρίσει το σύννεφο
Και θολώσει πάλι το στέρνο μας

Βάλαμε δυσλεκτικά χαλίκια στο στόμα μας
Για να προφέρουμε το “Ρω” του έρωτα…

Περπάτησαμε ξυπόλητοι στην άμμο
Είπαμε “έρωτα,  έρωτα,  έρωτα,  έρωτ….”
Ως το  τελευταίο κύμα

Ύστερα τραυλίσαμε…
Δε μάθαμε το ρόλο μας
Πήρε η νυχτα όλα τα Ρω…

Βρυξέλλες,  15-1-2018

 

Μείναμε ακίνητοι
Μέσα σε ερείπια παλιών ναών
Αγναντεύοντας θάλασσες
Που έφερναν μαύρα ξεχασμένα πανιά
Οι ιστορίες όλο και πιο ψηλά πήγαιναν το βλέμμα μας
Στις απεραντοσύνες του επικού χθες

Αναλλοίωτες οι θεές εμφανίστηκαν μία μία απ’το παρελθόν
Θεά της αγάπης
Θεά της ομορφιάς
Θεά της γης
Τις αγκαλιάσαμε ευλαβικά
Σ’ ένα ελπιδοφόρο νέο προσκύνημα

Κάθε λέξη σου ένα ποίημά μου
Κάθε ποίημά μου μια λέξη σου
Απαντούσαμε ο ένας στον άλλο
Αναγνώστης και ποιητής
Ποιητής και αναγνώστης
Είδωλο και θαυμαστής
Θαυμαστής και είδωλο

Φιληθήκαμε στο φωτεινό κρεβάτι του ονείρου
Χωρίς να συναντηθούμε ποτέ

Caen, 7-1-2017

Τοκετός

Κρέμονται μετέωρες οι σκιές των λέξεων
Στα κλαδιά της μνήμης
Ενα φύλλο τρίζει για να επιβάλλει την τάξη της σιωπής
Το νόμο της αμνησίας
Ένας ο κώδικας συμπεριφοράς για τους νεκρούς

Ο ζωντανός ποιητής στην αντίπερα όχθη
Μαζεύει βότσαλα υγρά απ’τις φτυσιές των βολεμένων
Μαθαίνει τον πόνο σε κάθε σταγόνα σάλιου
Μετράει τις βρισιές, τις κάνει χάντρες στο περιδέραιο της Μούσας του

Ξυπνάει πάντα με μώλωπες
Ντύνεται κάθε πρωί το ένδυμα της αγέννητης ωδής
Ο τοκετός πάντα οξύς
Ως τα μεσάνυχτα του κόσμου

Βρυξέλλες, 12-1-2018

Ήθελα
Να δώσω μια γροθιά στην αμφιβολία
Να την αφήσω αναίσθητη!
Να τρέξει αίμα από τα σωθικά της!
Να παραδοθεί στα χέρια της βεβαιότητας
Ώσπου να ξεψυχήσει!

Δεν ξέρω πυγμαχία  και τα χέρια μου δεν αντέχουν τα χτυπήματα!
Με την αμφιβολία αγκαλιά θα κοιμάμαι…
Ώσπου να ξεψυχήσω
Θα έχω ισόβια εγγύηση
Αϋπνίας…

Βρυξέλλες,  5-1-2018

Σκέφτηκα επίμονα
Πάλεψα με τις λέξεις

Για να βρω να σου πω
Κάτι πρωτοειπωμένο
Κάτι πρωτάκουστο
Κάτι πρωτόγνωρο

Για να μην το ξεχάσεις
Για να μη με ξεχάσεις

Δε βρήκα τίποτα
Φοβήθηκα ακόμη και το
“Σ’αγαπώ”

Βρυξέλλες,  28-2-2016

Δε γράφω!
Με ποιο δικαίωμα θα με βαπτίσουν ποιήτρια;
Μόνο  φωτιά βάζω στο φυτίλι των λέξεων με τον αναπτήρα του χρόνου

Παλιά όλα και νέα
Αναδύονται μορφές
Η μία μετά την άλλη
Παρελθοντικές και αγιάτρευτα μελλοντικές

Το μέλλον
Ανοιχτή χοάνη και παγίδα
Είμαι σίγουρη πως θα με καταπιεί
Πριν την τελευταία συλλαβή

Δεν έμαθα απο μικρή
Πώς να βάζω τρικλοποδιές
Και σκοντάφτω τώρα
Στο πρώτο “Σ’αγαπώ ”
Γιατί να μην έχω πιο μακρυά πόδια;

Ατύχησα

Βρυξέλλες, 5-1-2018

Θυμάμαι
Το ίδιο σημείο

Εκεί
Έρχεται πάντα
Με το ίδιο φως
Την ίδια ώρα
Το ίδιο σώμα
Το ίδιο βήμα
Το ίδιο βλέμμα

Περιττές οι συστάσεις
Αποφορτισμένες οι λέξεις
Πάνω απ’ τους κραδασμούς του φωτός
Ένα πέρασμα
Πάνω απ’ τους ήχους των λέξεων
Μια εικόνα

Οι κινήσεις
Οι συστάσεις
Οι λέξεις
Δολοφόνοι θα ήταν της εικόνας σου

Προκαλώ
Με κάθε στίχο μου
Την επιστροφή
Του ίδιου βλέμματος
Του ίδιου βήματος
Του ίδιου σώματος
Στο ίδιο σημείο
Με το ίδιο φως

Την ίδια ώρα

Συνάντηση

Μοναδική
Ατελείωτη
Ανέγγιχτη

 

Αναχώρηση

Έφυγες
Πέρασες από τη ματωμένη χαραμάδα της καρδιάς μου

Αέρας βιαστικός
Παρέσυρες
Όνειρα
Σκέψεις
Ελπίδες
Ανατριχίλες

Ορφέας αδάμαστος
Κι εγώ Ευρυδίκη

Δε γύρισες να με κοιτάξεις
Μπορεί και να επέστρεφα στον Άδη

Κι έμεινε η σκιά μου να περιπλανιέται
Ερωτικό φάντασμα…

Βρυξέλλες,  8 Δεκέμβρη 2015