Ύδρα
Πριν απ’ το πρώτο μετέωρο φως
Πριν απ’ την τελευταία μάχη
Μέσα απ’ τον Τυφώνα της αναπνοής
Λίγο πριν εξοριστεί το σκοτάδι
Η Ύδρα του Λόγου
τυλίγει στα πλοκάμια της
Την καρδιά του ποιητή
Εκεί στο κενό της ηδονής
Εκεί στον σπινθήρα της αβύσσου
Εκεί στη χαραμάδα του τίποτα
Το τέρας της έκστασης
Γονιμοποιεί τον πρώτο φθόγγο
Και την τελευταία κραυγή
Σταγόνα σταγόνα ρέουν οι συλλαβές
Στα δάχτυλα του ποιητή
Η πένα του βυθίζεται
στο αίμα του ερπετού
Κάθε κεφάλι και προσταγή
Κάθε προσταγή και νεογέννητη λέξη
Απ’του βέλους τον ορό
Απ’της Υδρας το λαιμό
Απ’του μέλους το ρυθμό
Τρέφεται ο ληστής χρόνος
Κάθε ποίημα κι ένας άθλος
Και ο ποιητής
Ηρακλής μονάχος
Ελλάδα, 
24 Ιούλη 2017
Αν μπορούσα να ξαναγίνω μικρή, θα ήταν για να συνθλίψω τον κόσμο μες την παλάμη μου ως την απόσταξη και της τελευταίας σταγόνας του ιδρώτα από τα σωθικά του. Γιατί ιδρώνουν τα σωθικά του κόσμου. Ανεβαίνουν αναρριχώμενα τις αβύσσους της μνήμης. Τίποτα άλλο, μία προσωπική μόνο μυθολογία, χωρίς το κεφάλι της Μέδουσας. Με πέτρωνε πάντα. Απέφευγα τα πλοκάμια της, τα μάτια της καθώς απορροφούσαν την ομίχλη των δακρύων μου. Διχάλα πάνω στα ερείπια δεν θα ξανακλάψω . Η αιώρηση στην ισορροπία της νύχτας, θα στερέψει τα δάκρυά μου ως την πλήρη αναισθησία. Η νοσταλγία απονεκρώθηκε. Κομμάτια που αναζητώ στα θραύσματα της ευτυχίας, έκρηξη και ξεδίπλωμα μιας παλάμης χρωμάτων, των χρωμάτων της ελληνικής μου παιδικότητας . Τα ξεθάβω παντού, σε κάθε ταξίδι μου. Οι αχτίδες της επιστροφής καυτηρίασαν τις ουλές. Τώρα χορεύω στο φως του απογυμνωμένου μου εγώ. Κατάφερα να αποδράσω βγαίνοντας από τον κόλπο της οδύνης, υγρή και ματωμένη. Ο τοκετός ολοκληρώθηκε. Δεν ψάχνω για ένδυμα…Περιμένω να με εκθέσουν γυμνή στον Κιθαιρώνα της ταυτότητας μου.
