Textes et images poétiques
Ερωτικός SPARAKTIKOS SPASMOS
Σε μία μη γραμμική γραφή που ουδείς δύναται να αποκρυπτογραφήσει σου έγραψα κάποτε πως…
Σ… ημάδεψες
Π… υροβόλησες
Α… γάπησα
Κ… υριάρχησες…
Ήταν τόσο απλό!
Δεν το διαβάσες ποτέ
Mea culpa!
Χρησιμοποίησα την μη γραμμική γραφή…
Ήταν γιατί φοβήθηκα τον εαυτό μου…
Βρυξέλλες, Οκτώβρης 2016
Γήινο τόξο 1
Γήινο τόξο
Με τόξο αδιαφορίας
χωρίς της ίριδας το φως
Βέλη της ακολασίας
Μας όπλισε ο πλαστουργός
Το Γήινο τόξο ζοφερό
Σαν θηριωδία σκοτεινό
Όπλο των φαύλων αρχηγών
Αδίστακτων εκτελεστών
Το ουράνιο τόξο μακρυνό
Σαν ουτοπία φωτεινό
Όραμα λιγοστών σοφών
Κατάδικων δημιουργών
Γήινο τόξο
Πέσατε απ’τους ουρανούς
Πανδώρα, Αδάμ κι Ευα
Στις γήινες σας τις οδούς
Εσείς θεριέψατε το ψέμα
Με τόξο αλαζονείας
Χωρίς της ίριδας το φως
Βέλη της ακολασίας
Σας καταράστηκε ο Θεός
Γήινο το τόξο, ζοφερό
Σαν θηριωδία σκοτεινό
Όπλο των φαύλων αρχηγών
Αδίστακτων εκτελεστών
Το ουράνιο τόξο μακρυνό
Σαν ουτοπία φωτεινό
Όραμα λιγοστών σοφών
Κατάδικων δημιουργών
Παρά θιν’αλός
Στα θραύσματα της μνήμης
Μικρά, ανέπαφα, ιερά κομμάτια από το χθές
Κάτω από την πρώτη αχτίδα
Μόνο γέφυρες
Στητές κολώνες
Τώρα…
Ως εκεί που σμίγει
Η θάλασσα με τον ουρανό
Χόρτο, 22-8-2016
Πλησίον
Κρυβόμασταν πάντα
Πίσω από τα αόρατα τείχη της εγκατάλειψης
Πίσω από τα κάγκελα της απομόνωσης
Αγνοούσες πως η μοναξιά σου
Ήταν μία απόχρωση
Μία από τις διακυμάνσεις της σιωπής
Και πως κάποτε θα έφτανε ως τα αυτιά σου
Η κραυγή μου…
Εσένα διατάζει:
“Έλα”
Απαγορεύεται η λήθη
Ο πανικός της σιωπής
Προστάζει την υπερμνησία
Ματωμένο το χέρι μου
Γράφει ακατάπαυστα…
Πλησίον μου…
Ελευθερωτή μου…
Καινά δαιμόνια
Να πεθάνεις πρέπει
Έφερες καινά δαιμόνια
Τον όφι της αμφιβολίας
Άνοιξε η άγνωστη δίοδος της γνώσης
Το στόμιο του σπηλαίου
Στον άγνωστο θεό
Θα θυσιαστείς
Ένα μόνο είπες:
“Τίποτα δεν ξέρω”!
Αθήνα, Κεραμεικός, 5ος αιώνας Π. Χ
Κώδων Ουσιαστικού Κινδύνου
Δεν αναμένω
Να μου φυτέψει
Η πολιτεία
Ρίζες γερές
Για την ευτυχία
Δεν περιμένω
Να μου παραδώσει
Η θρησκεία
Χρυσό κλειδί
Για την αυτογνωσία
Δεν επιμένω
Να μου ξετυλίξει
Η ανθρωπότητα
Μίτο εξόδου
Απ’την φαυλότητα
Δεν αναμένω
Δεν περιμένω
Δεν επιμένω
Κι έτσι ορίζω
Μόνος δεσπότης
Πρώην δεσμώτης
Λίγα τεμάχια
Άθικτα βράχια
Απ’το εγώ μου
Στίγματα
Ειναι και εκείνες οι στιγμές
Που οι λέξεις απομακρύνονται
Δεν φτάνουν στην άκρη της γλώσσας
Αφασία
Αναλγησία
Αμνησία
Στιγμών ανέκδοτων
Αγέννητων
Σποραδικών
Να μην τις λες στιγμές
Στίγματα βάπτισέ τες
Στοιχήματα χαμένα
Που έβαλαν οι αισθήσεις
Με το μυαλό
Μην ψάχνεις τον ηττημένο!
Unhappy end
Αγάπη από ξύλο
Χρώμα λευκό
Φόντο ονείρου
Οθόνη που προβάλλεται διαρκώς
Η ίδια ταινία
Ασπρόμαυρη προσαρμογή
Των μεγάλου μήκους προσδοκιών
Στο τέλος ποτέ δεν ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Μόνος Ορφέας
Ανώφελος ο πόνος
Κάποιο τελευταίο δάκρυ
Ίσως να προκαλούσε γέλωτα
Προς τί η λυρική έκσταση;
Μόνος Ορφέας θα είσαι πάντα!
Ορφέας αποκεφαλισμένος
Κατακρεουργημένος
Άχορδη λύρα η πένα σου
Θα πασχίζει να ενώσει τα σπαράγματα
Αποτυπώνοντας τις λέξεις
Στην παρτιτούρα του φωτός
Η λύρα σου θα ψάλλει εις τους αιώνας
Κι εσύ στο ποτάμι ριγμένος….