Ξεχασμένος στην άκρη του δρόμου
Ο ρόλος σου στο θέατρο του παραλόγου της πόλης
Τελευταία φιγούρα στο θέατρο σκιών της εγκατάλειψης
Κάποτε με άδειο κορμί
Με βλέμμα μαύρο
Περιμένεις την άνοιξη της ανθρωπιάς
Τα ασφάλτινα πόδια τους βιαστικά σε προσπερνούν
Τα κρύα ματια σου ατενίζουν διστακτικά τον ορίζοντα
Σήμερα δεν χόρτασες την πείνα σου
Η δίψα σου δεν έσβησε
Το άτυχο κορμί της χαμένης σκέψης σου
Κουφάρι εχει απομείνει άταφο
Στην άκρη του δρόμου, ξεχασμένος
Έτρεξες
Χόρτασες την πείνα σου αγκαλιάζοντας το ματωμένο κορμί του κοριτσιού
Έσβησες τη δίψα σου αφαιρώντας τους ήλους
Είσαι ο άνθρωπος που έψαχνα με τη λυχνία
Αιώνες τώρα
Σε λάθος μέρη
Δεν ήξερα πως τα ασφάλτινα πόδια μου, κάθε μέρα, στο ίδιο μέρος..
Σε προσπερνούσαν
Τώρα πια
“Άνθρωπον έχω”
Δεν είμαι μόνη!
Βρυξέλλες, 25 Μάη 2017