Category: Mythopoésies

Μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε..
Να απλώνουμε τα μάτια μας για να στεγνώσουν πάνω από το Αιγαίο,
να κοιμόμαστε στα λευκά σεντόνια του Ολύμπου
να ερωτευόμαστε στις κοιλάδες του Πάνα.

Μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε.
Έχουμε το Δια, άσπρο ταύρο για Άτι
Την Περσεφόνη για ξορκίστρα του κακού
Την Αφροδίτη για παραμυθού πλανεύτρα

Μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε
Χαράζουμε με το νυστέρι του μύθου τα όνειρά μας

Πάνω στο χαλκό της ελληνικής γης.

Βρυξέλλες, Γενάρης 2017

Η ανοιχτή πληγή μου
Επίκεντρο όλων των πληγών μου
Τη φαρέτρα βαστώ του Ηρακλή
Ουδείς με αναζητεί
Πληγώνω επίμονα
τους θλιμμένους τοίχους του άντρου μου
χαράζοντας υγρά ιερογλυφικά

Αναμένω σιωπηρά
Αφορμίζοντας, πυορροώντας
Την ηλιακή επιστροφή των συντρόφων μου
Οπλισμένος παροπλισμένος
Ανίκανος να στρέψω το τόξο στο στέρνο μου…
Ενστερνίστηκα τα ιδανικά τους..

Υποκείμενο και αντικείμενο της σκέψης μου
ο εαυτός μου
Καταδικασμένος στην αναμονή
Ίσως με θυμηθούν
Όταν χρειαστούν το δηλητήριο
Τη φορητή θανατηφόρα μου δύναμη
Επικό άλλοθι και εξιλέωσή τους

Ως τότε
Οι ανίατες αναθυμιάσεις της δύσοσμης πληγής μου
Θα διαλαλούν πως είμαι άνθρωπος
Αρχέγονο και ύστατο ένδυμά μου
Η ανοιχτή πληγή μου

Μαντόνα της Μπρυζ

Ο ΠΟΙΗΤΉΣ

Μες του μανδύα τις πτυχές εφώλιασε η τιμή σου
Παιδούλα εσύ
Μπρος την ποδιά σου το παιδί αναγεννημένο
Ανέμελο μειδίαμα Καρυάτιδας
στα χείλη τα δικά σου
στου γλύπτη τ’ακροδάχτυλα παραδομένο

Αν ήξερε πως θα ταξίδευες , εξορισμένη
Πως με καράβι υγρό θά’ φευγες απ’τη γη σου
Σε αγοράς και πώλησης τίμημα προδομένη
Θα σμίλευε δάκρυ λευκό στην άκρια της ψυχής σου

Παιδί που δεν επρόκαμες να ερωτευτείς πρωτού σε χάσει
Ο πλάστης Μιχαήλ Αρχάγγελός σου
Ολόλευκο πήρε πηλό για να σε πρωτοπλάσει
Από το θεϊκό της άδολης αγάπης μάρμαρό σου

Ο ΓΛΥΠΤΗΣ

Στρατιώτες λάφυρό τους σε λογιάσαν.
Έκρυψαν σε υπόγεια την τιμή σου!
Τί ήταν γι’ αυτούς άλλη μια Παναγιά αρπαγμένη;
Τόσες που είχαν διακορεύσει….
Άλλη μια στ’αμπάρια τους κρυμμένη
Δε θά’μενε κι ανέγγιχτη δα!

Πέντε αιώνες τώρα….
Και δεν κουράστηκες να τους βλέπεις.
Καθώς σε βλέπουν απ’τον καθρέφτη της ψυχής τους
Πέντε αιώνες τώρα…
Και δεν κουράστηκες να νιώθεις τις ρωγμές των χεριών τους
Καθώς παίρνουν, αρπάζουν, σκυλεύουν…

Ο ΠΟΙΗΤΉΣ ΚΑΙ Ο ΓΛΥΠΤΗΣ

Σε ικετεύω Μαντόνα, μικρή μου!
Μείνε ακίνητη με το παιδί ορθό μπροστά στα γόνατά σου
Και τις πτυχές της αρπαγμένης Καρυάτιδας στοχάσου..
Μαντόνα εσύ, παιδί μου
Μη γελαστείς ζωή να πάρεις
Καθώς η Γαλάτεια , η λατρεμένη ..

οι Πυγμαλίωνες πέθαναν πια, μικρή μου!

 

Από έρωτα τούτη τη φορά
Ζωή αν διψάσεις για να πιεις
Ζωή αν ποθήσεις για να βρεις
Δε θα σ’ αγοράσουν…
Δε θα σε πουλήσουν
Δε θα σε κρύψουν..

Τούτη τη φορά
Θα σε σκοτώσουν

Παιδίσκη με το παιδίον!

ΒRUGGE 24-25 juin 2017

 

 

Φαίδρα

Έφυγε
Σου γύρισε την πλάτη
Ο γιος της Αμαζόνας
Καβάλα στο άτι του
Με το μάτι του τ’αδάμαστο
Καλπάζοντας
Σε άφησε

Έμεινες στο λόφο
Να τρυπάς
Με τη βελόνα του πόθου
Φύλλα μυρτιάς

Τιμωρείται έτσι η Αφροδίτη;
Στα πράσινα φύλλα της καρδιάς σου
Οι λέξεις
Που ποτέ δεν είπες
Έκαναν ρωγμές

Μπαίνει αγέρας από παντού

Κατεβαίνει στις στροφές του λαβύρινθου
Ο Μινώταυρος σε περιμένει
Ακόμα ζει….

Κορμί ανθρώπου
Για να μερεύεις
Κεφάλι Ταύρου
Για ν’αγριεύεις

Και του ποιητή την πένα να θεριεύεις…

Φαίδρα
Του έρωτα κυρά
Του πόθου εσύ Μυρτιά αθάνατη!

 

Ελένη Καλλίστου
Βρυξέλλες
27 Σεπτέμβρη 2017

Εδώ ήμουν ΠΆΝΤΑ!

Ναι Πάντα!
Άκουγα τη φωνή μου να τρεμοπαίζει μέσα στα φύλλα και δε φοβόμουν τον αντίλαλο της σιωπής

Ως τον τελευταίο τριγμό της πόρτας που διογκώνει η αποκάλυψη της αλήθειας
Δεν ήθελα τίποτα. Ακόμη ένα κομμάτι ησυχίας μόνο…

Αθόρυβο

Να ακροβατεί και να πατάει στα νύχια για να μην ξυπνήσει την επιθυμία.

Την ύπνωση ζητούσα της Ανατολής της σάρκας
Μπορούσα να ανταγωνιστώ;

Εξαντλημένη έπεσα στην παλαίστρα με τη γροθιά ακόμη σφιγμένη

Κανείς δε με σήκωσε.

Είχα κοκκινισμένα μπράτσα και έμεινα εκεί αναίσθητη

Σχεδόν αιμόφυρτη ως το τέλος της αναμέτρησης

Μην μου κακιώνετε, δεν έχω συμμάχους

Μόνο που και που το μιδείαμα των θεατών!

Το κράτησα σφιχτά πίσω από τα πρόσωπα που μόλις ξεχώρισα στις γροίλιες
Δεν τόλμησα να πω “Σ’αγαπώ” γιατί πορφυρά ρούχα φορούσαν όλοι….

Ακόμη και εκείνος που μου είπε τότε πως ο αέρας μύριζε ψέμα χωρίς εμένα…

Δε γνώρισα την αλήθεια και αθώα φεύγω, χωρίς να ξέρω την ουσία του εαυτού μου! Πυρπολημένη από της αιδούς τη σιωπή

Ήθελα να τρέξω ως τα χέρια του γιου της Αφροδίτης

Και με ιαχή πολέμου να βγάλω τα σπλάχνα μου μαζί με τη χολή μου …

Τελικά δε θα πω ποτέ την τελευταία λεξη….

ΔΟΞΆΣΑΤΕ

Άδειοι δρόμοι,

Φιμώσαμε τα “Σ’αγαπώ”
Με κλειστά μάτια
Κάτω απ’τα σκεπάσματα

Τις κρύες νύχτες
Ένας ένας και δύο μαζί
Όλοι ένας

Έτσι πλαγιάσαμε
Σε λευκά σεντόνια
Με μαύρους κύκλους κάτω απ’τα μάτια

Το χάραμα
Δίψα στα χείλη
Στεγνό στομάχι
Και οι τριγμοί στο πάτωμα

Μας ξύπνησε το χέρι των φόβων μας

Φως ο ανεκπλήρωτος έρωτας
Πάντα ο ίδιος
και ο τελευταίος σπασμός

Φως ο Έρωτας
Στη χαραμαδα του μυαλού
Και ο τελευταίος σπασμός
Πάντα ο ίδιος

 

Η φάτνη άδεια
Και φέτος
Ένα φιλί
Περιμένει…
Από χείλη ανθρώπινα

Δοξάσατε!

Στάζουν οι τοίχοι υγρασία
Μία αράχνη επιμένει
Δεν την έδιωξε η χθεσινή σκούπα
Η αισιοδοξία του πρωινού καφέ μπροστά στη φάτνη
Με ίχνος σκόνης κουραμπιέ στο πάτωμα
Και το μέλι να κολλάει στα δάχτυλα

Και φέτος κανείς
Στα υγρά υπόγεια
Στις τυφλές τρώγλες
Στα φαρμακωμένα νοσοκομεία
Στις αυλές του πολέμου
Στα πλημμυρησμένα στενά

Μόνο για μας θα γεννιέται κάθε φορά ο Σωτήρ

26-12-2017

Ξύπνα, Περσεφόνη!
Θέα εσύ του Ερέβους
Ερωμένη του χάρου
Με το αγριεμένο
Απ’το σκοτάδι μάτι σου
Έλα πάλι στην κοιλάδα των μυστηρίων
Αναζήτησε τη μάνα σου
Τη μάνα της γης

Με μια Υδροχόο γεμάτη κρυστάλλινο ύδωρ
Ύδωρ θεϊκό
Εξάγνισέ μας, Περσεφόνη!
Ξέπλυνε με το δάκρυ σου
Την κηλίδα της ντροπής μας
Του Άδη εσύ πλανεύτρα
Μη μας αφήσεις…

Θεριά είμαστε
Για μέρωμα
Ξύπνα, Περσεφόνη!
Σπλαχνίσου μας!

Ξύπνα, Περσεφόνη!

HB
Eλένη Καλλίστου
Βρυξέλλες, 13-9-2017