Blog

Ιθάκη

Πάντα ήμουν αφελής.
Πίστευα έτσι κάπως ότι τα τέρατα,
τα ξωτικά, οι λύκοι, οι ανθρωποφάγοι ήταν ψεύτικα αποκυήματα της φαντασίας του μυθοπλάστη.
Βγαλμένα και ζωντανεμένα από το βυθό που είχαν κάποτε πνίγει. Τότε που τα ταξίδια γινόντουσαν με τα πόδια. Τότε που οι ώρες μετριόντουσαν με τον ιδρώτα να καίει το σώμα, με τις ανατολές και τα σουρουπώματα. Τότε που τα καράβια είχαν μόνο πανιά και η επιστροφή, ο νόστος κρατούσε όσο η βαθειά ανάσα δέκα ολόκληρων χρόνων.

Γελάστηκα. Τα τέρατα, τα ξωτικά, οι λύκοι, οι ανθρωποφάγοι, καθυστερούν ακόμη την άφιξη στο λιμάνι της Ιθάκης. Πάντα δείχνουν τα νύχια τους, απλώνουν τα γλυώδη πλοκάμια τους και φυλακίζουν, συνθλίβουν, σκοτώνουν.

Καμμία Ιθάκη δεν φαίνεται από αγνάντιο. Ολόκληρη τη ζήση δερνόμαστε στα κύματα.
Ποτέ δεν την φτάνουμε.
Φυλακισμένοι είμαστε στις προσδοκίες μας.
Η Ιθάκη συνεχώς μετακινείται.
Περιφερόμενη ανάμεσα στα ανθρωπόμορφα τέρατα
Η σκιά της μας στοιχειώνει

Μόλις πατήσουμε το πόδι μας στο χώμα της γινεται βούρκος που μας καταπίνει.

Τα όνειρα μας πνίγουν..
Η Ιθάκη μας σπρώχνει πάλι στη θάλασσα!

Βρυξέλλες, 9 Μαρτίου 2017

 

Αν μπορούσα να ξαναγίνω μικρή, θα ήταν για να συνθλίψω τον κόσμο μες την παλάμη μου ως την απόσταξη και της τελευταίας σταγόνας του ιδρώτα από τα σωθικά του. Γιατί ιδρώνουν τα σωθικά του κόσμου. Ανεβαίνουν αναρριχώμενα τις αβύσσους της μνήμης. Τίποτα άλλο, μία προσωπική μόνο μυθολογία, χωρίς το κεφάλι της Μέδουσας. Με πέτρωνε πάντα. Απέφευγα τα πλοκάμια της, τα μάτια της καθώς απορροφούσαν την ομίχλη των δακρύων μου. Διχάλα πάνω στα ερείπια δεν θα ξανακλάψω . Η αιώρηση στην ισορροπία της νύχτας, θα στερέψει τα δάκρυά μου ως την πλήρη αναισθησία. Η νοσταλγία απονεκρώθηκε. Κομμάτια που αναζητώ στα θραύσματα της ευτυχίας, έκρηξη και ξεδίπλωμα μιας παλάμης χρωμάτων, των χρωμάτων της ελληνικής μου παιδικότητας ​. Τα ξεθάβω παντού, σε κάθε ταξίδι μου. Οι αχτίδες της επιστροφής καυτηρίασαν τις ουλές. Τώρα χορεύω στο φως του απογυμνωμένου μου εγώ. Κατάφερα να αποδράσω βγαίνοντας από τον κόλπο της οδύνης, υγρή και ματωμένη. Ο τοκετός ολοκληρώθηκε. Δεν ψάχνω για ένδυμα…Περιμένω να με εκθέσουν γυμνή στον Κιθαιρώνα της ταυτότητας μου.

Βρυξέλλες, Φλεβάρης 2017

Οι Κένταυροι

Στοιχήματα, κρίματα
Αίματα, χρήματα,
Άλλων φταιξίματα
Ξένα χτυπήματα
Πάντα πισώπλατα
Τίτλοι για ποιήματα

Εμείς… ανεύθυνοι
Άλλοι οι υπεύθυνοι
Κένταυροι πρόθυμοι
Για εξουσία
Σεμνοί και έτοιμοι
Για τη θυσία…

Την πλάτη έσκυψαν
Δηλητήριο έχυσαν
Χιτώνα έδωσαν
Την όχθη πέρασαν
Μας υποχρέωσαν

Να ευγνωμονούμε
Μη λησμονούμε…
Εμείς ανεύθυνοι
Άλλοι οι υπεύθυνοι

Δεν το γνωρίζαμε
Έτσι θα λέμε
Για να μη φταίμε…..

“Άλλων το χρήμα…
Άλλων το κρίμα…”

Βρυξέλλες, Φλεβάρης 2017

Χρόνος
Τρισδιάστατος ο χρόνος
Σημείο, πρώτο και τελευταίο
Ευθεία, ως το άπειρο
Σχήμα, αιώνιος κύκλος
Σ’ αυτόν εξακτινώνεται η επιθυμία
Σημείο, ευθεία και κύκλος
Ως τη μετουσίωση

“Ήρθαν οι Μάγοι” μας είπαν.
“Έφεραν δώρα !”
Εκστατικά παιδιά μπροστά στη φάτνη
Ερωτευτήκαμε το γυμνό βρέφος.
Ο αντίλαλος του “Ωσαννά”
Νανούριζε τους παιδικούς μας φόβους.

Οι φόβοι έγιναν εφιάλτες.
Δολοφονήσαμε το βρέφος…
Το αφήσαμε στα γυμνά βράχια.
Το εγκαταλείψαμε στα παγωμένα ερείπια.
Εμπόρευμα στα χέρια των κάπηλων
Λεία στα πλοκάμια των μεγάλων.
Μεγαλώσαμε βλέπεις…

Βρυξέλλες, 17-12-2016

Απαστράπτουσα
Χλευάζεις τις ερωτικές εξομολογήσεις
Γονατιστοί σε ικετεύουν οι πόθοι σου
Να φωτίσεις την σκοτεινή τους πλευρά
Με ένα σου βλέμμα
Εσύ, βάναυση θεά
Δεν τους ακούς
Φαντάσματα στα μάτια σου
Απόηχοι της φωνής της ψυχής που αρνήθηκε τον έρωτα στα αυτιά σου…
Στο βάθρο σου στέκεις
Οι προσκυνητές σου βουβοί
Αποχωρούν
Έμεινες μόνη σου
Αλατρευτη…
Λατρεμένη

Εξέγερση

Λάτρης είσαι των εξεγέρσεων
Τις επιδιώκεις αιματηρές.
Παρέρχεσαι με την ορμή του τυφώνα.
Παρασύρεις τα αδύναμα μέλη
Όσων αρνούνται την επανάσταση.
Περιγράφεις στυγνά το αντίτιμο της αδράνειας
Η τελευταία πράξη
Λίγο πριν την αυλαία
Είναι πάντα ένα διπλό έγκλημα
Πυροβολείς εξολοθρεύοντας τον εχθρό
Και ύστερα αυτοκτονείς
Αφήνοντας ελεύθερο τον δήμιό σου..
Αυτός σε κυβερνά!
Έτσι καταπραϋνεις ότι σε αγριεύει
Κάθε αδάμαστη, αδέσμευτη πτυχή σου
Τελικά,
Ας μου επιτραπεί η ειρωνεία,
Ο αυτοσαρκασμός…
Δεν τόλμησες
Δεν τολμήσαμε
Κρίμα τόσο αίμα
Κρίμα τόση δίψα για εξέγερση…

28-10-2016

“Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’αυτης” Ιωάννης, Η, 1-11

Το κεφάλαιο κλείνει…
Η Βίβλος με τους τελευταίους κόκκους σκόνης
Μας προσφέρει το ύστατο ευαγγελικό ανάγνωσμα
Εκ του κατά Μάρκον…
Εκ του κατά Ιωάννην… ίσως!

Ομιλεί για κάποια γυναίκα
Ζωσμένη το φίδι της λαγνείας
Που μάζεψε αρώματα για σένα
Είσαι ο Θεός του Έρωτα
Άγνωστος
Απρόσιτος
Λυτρωτής
Και τιμωρητής
Ύστερα το “Αμήν”
Σφραγίζει τον πόνο
Με ένα δάκρυ.

Κάτω Αχαϊα, 20-8-2016

Θρήνος

Παιδί μου, μικρό πάνω στη φύτρα σου λουλούδι
Διψάς από τα σπάργανα μόνο για το τραγούδι
Εσύ νικάς την αστραπή, της γης την καταιγίδα
Κρίνα στα χέρια σου που θες να γίνουν η ελπίδα

Μα αυτοί δεν άκουσαν ποτέ ένα κελάηδισμά σου
Μήτε που διώξαν τη βροχή μες το νανούρισμα σου
Τα κρίνα σου μαράθηκαν κάτω από τα συντρίμμια
Νεκρό σε έσυραν, παιδάκι μου, τ’αγρίμια!

Πόλοι (Χαμένη Πόλις)

Φορτιστής εσύ
Του πόλου του αρνητικού
Δεν αντέχεις την αποφορτισμένη μπαταρία

Νέα απασχόληση
Για να σκοτώνεις τον χρόνο σου
Μπαταριοφιλία…

Τιθασεύεις έτσι
Τα ξεσπάσματα οργής
Του μισάνθρωπου σκοτεινού εαυτού σου
Συνουσιάζεσαι με το άψυχο σκουριασμένο κορμί
του κενού πόλου
Νεκροφιλία;

Αντικείμενο που καλωδιώνεις ηδονικά
με τους νευρώνες του εγκεφάλου σου
με τους σφυγμούς σου

Για φαντάσου μία νύχτα στην έρημο…
Χωρίς μπαταρία….

Πού είναι ο θετικός σου πόλος;
Πού οι αστερισμοί για πυξίδα μας;
Πού η χαμένη Πόλις;
Πού εγώ;
Πού εμείς;
Αγάπη μου!