Καθώς τελειώνει μία χρονιά και μπαίνω σε μία άλλη της ζωής μου, μεταίχμια μετράω και σημάδια! Λέξεις και εικόνες που έβγαλαν την πρώτη τους κραυγή μέσα μου, βύζαξαν μελάνι από τη ρώγα της πένας, και πρωτοπερπάτησαν ακροβατώντας πάνω σε λευκές σελίδες. Πίσω στρέφω τη σκέψη μου με μακρυνή νοσταλγία. Μετράω ταξίδια, επιστροφές, αναχωρήσεις, αποσκευές, βρεφικά κλάματα, εφηβικά σκιρτήματα, αγκαλιές…Τα μάτια μου φωτίζουν τον υπόλοιπο δρόμο…
Τα χέρια μου ακουμπούν στα μάγουλά μου στοχαστικά. Τελικά, το αντίθετο του “πεθαίνω” δεν είναι το “ζω”…Εύκολη υπόθεση η ανάσα! Είναι το “γερνάω”…Δύσκολη υπόθεση η ερωτική σχέση με το χρόνο.