Επιβιβάστηκα. Είναι οι ώρες της αφόρητης σιωπής που οι σκέψεις εκτροχιάζονται στους λαβύρινθους του εγκεφάλου.
Δεν μπορείς να αγαπηθείς! Μου φώναξε μια φωνή. Πώς να αγαπηθείς στην άκρη της γέφυρας ; Τη στιγμή που φωνάζεις κάποιο χέρι να σε τραβήξει , ή έστω… χαριστικά να σε σπρώξει , πριν χάσεις την ισορροπία σου; Δράμα! Θείο ή σάτιρικο; θεατές οι ελπίδες σου, σκηνοθέτης το μυαλό σου, λίγο πριν ξυπνήσει και αρχίσει πάλι να σκέφτεται. Ποιος σου είπε πως μπορείς να φεύγεις και να έρχεσαι χωρίς να χτυπάς την πόρτα; Χωρίς να ζητάς την άδεια από το θυρωρό της καρδιάς σου, της καρδιάς τους; Χωρίς να ελέγχεις αν οι τοίχοι του μυαλού σου, αν οι διάδρομοι της σάρκας σου αντέχουν τόσα ρεύματα, τόσες θύελλες, τόσα σφιχταγκαλιάσματα στις αφίξεις και τόσα πικροδάκρυα στις αναχωρήσεις. Όλοι βαρέθηκαν το μελόδραμα….Μόνο εσύ επιμένεις να παίζεις ρόλο κορυφαίας αρχαίου δράματος. Δεν σκέφτηκες ποτέ πως η πύλη μιας καρδιάς μπορεί να ραζίσει κάποτε απο τόσα ανοιγοκλεισίματα; Δεν έλεγξες αν τα μάνταλα των παραθύρων είναι καλά λαδωμένα ; Δεν αντέχουν τα αυτιά σου τόσους τριγμούς! Μεγάλωσες, μικρή μου, μικρούλα μου! Οι άλλοι δεν πρέπει να σε ακούσουν! Μια φυλακή έφτιαξες! Πρέπει να μάθεις να δραπετεύεις αθόρυβα! Ακροβατώντας ει δυνατόν…
Στο πλοίο της γραμμής που κάθε καλοκαίρι διασχίζει την Αδριατική, στέκεσαι στη γέφυρα. Καθώς απομακρύνεται βράδυ απ’το λιμάνι, βλέπεις την μπούκα πόρτα να σηκώνεται….Πού κλειδώσαμε το αυτοκίνητο; Κάτω τέρμα υπόγειο, κοντά στα φορτηγά! Κοινή μοίρα με τους φορτηγατζήδες …Σκέφτηκες ! Μεταφορά και διανομή φορτίων. Ο καθένας το δικό του! Δεν τους ρωτάς ποτέ τί κρύβουν στη μεταλλική κοιλιά του κήτους που σέρνουν ξωπίσω τους με τόση ευκολία, σχεδόν όλοι, με μια ελαφριά και προκλητική αυτοπεποίθηση . Φαντάζεσαι πως το κεφάλι τους είναι κομμάτι του φορτίου τους… Κάποιοι τους λένε αυθάδεις! Προσποιείσαι πως συμφωνείς με τους πολλούς, οι πολλοί πρέπει να έχουν δίκιο …αλλά μέσα σου, με το αναμμένο σου μάτι που δεν σβήνει ούτε σαν κοιμάσαι, μέσα σου, βαφτίζεις τη μαγκιά τους φόβο , τη λες φόβο που έγινε μειδίαμα, βαρεμάρα που έγινε καφές και φθηνό σήριαλ αναμονής, όσο καπνίζει ένα βαπόρι, όσο ρουφιέται ενα τσιγάρο, όσο τρίζει το κατάστρωμα!
Κρίμα! Θα το πάρουμε τελευταίο, μόλις φτάσουμε! Ποιο; Το αυτοκίνητο! Κάνεις πως δεν ακούς; Πεζός προβληματισμός για να γεμίζουν τα κενά δευτερόλεπτα της σκέψης που κρέμεται μετέωρη μεταξύ γης και ουρανού ! Η μπούκα πόρτα σφαλίζει και φυλακίζει στα σπλάχνα του πλοίου όλη την κάψα του καλοκαιριού, αργά, νωχελικά σαν τη χελώνα που πέφτει σε νάρκη μες το καβούκι της ! Αποθηκεύεις στ’αμπάρι του ηλιοβασιλέματα για να’χεις κάτι να ρουφάνε τα μάτια σου, όπως ρουφάει κανείς αγαπησιάρικα ένα γλυκό, ζεστό καφέ. Ξαναβουτάς με τον αναπνευστήρα του ονείρου σου σε νερά και κύματα. Τα κύτταρα σου παραδίδονται στο χάδι του αγεριού .Ύστερα, καθώς αρχίζει να σε παγώνει, τούτο τ’αγέρι γίνεται θαρρείς μια ανοιχτή παλάμη που’χει την αποκοτιά να σε χαστουκίσει. Τότε, σ’εκεινο πάντα το σημείο, στο ίδιο σημείο, σε κάθε δρομολόγιο, διαστέλλεις με δύναμη τις κόρες των ματιών σου για να γεννηθεί νέο φως από το πρώτο και διακρίνεις, στην αντίπερα όχθη,την πόλη σου. Τα μάτια σου θαμπώνουν χωρίς να μπορείς να ξεδιαλύνεις αν είναι απ’το χτύπημα τ’αγεριού ή απο κάτι που δεν ξεριζώνεται μέσα σου. Σε κατοίκησε τάχα τ’αγέρι και πήρε το πηδάλιο της καρδιάς σου; Ακουμπάς στην κουπαστή με το’ να χέρι και με τ’ άλλο, το δεξί, οπλισμένο με την αποφασιστικότητα της πυξίδας, δείχνεις το σπίτι σου. Το διακρίνεις για μιαν ακόμη φορά, για μιαν ακόμη διαδρομή. Τεντώνεις το δείκτη σου σα βελόνα. Θέλεις η προέκταση του να σε εκσφενδονίσει και να σε καρφώσει, σα βέλος από σάρκα, για πάντα, στο πατρικό μπαλκόνι, να βλέπεις γεμάτα πλοία, να φαντάζεσαι επιβάτες , αποσκευές, λιμάνια αλαργινά. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ! Φωνάζεις…Κανείς δεν σε άκουσε . ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ! Αλλάζεις μόνο τον κτήτορα, τούτη τη φορά. Λες και φοβάσαι…Λες ο,τι ήταν δικό σου να’γινε και δικό τους; Δυο τουρίστες σε παρατηρούν σαστισμένοι. What?….Κατεβάζεις το τόξο της νοσταλγίας και το βέλος της πεθυμιάς…